Rozdział 17.

Weekend, a ja siedzę sama w domu, bo zbyt wiele ludzi interesuje się tym co stało się na mojej twarzy. Nie chcę nigdzie wychodzić, bo mam dosyć szeptów i spojrzeń w moim kierunku. Jest to strasznie uporczywie i po prostu niemiłe. A patrząc na problemy, które kiedyś miałam i myślę, że kiedyś je poznacie, nie daję rady normalnie funkcjonować wśród takich ludzi. Przeszłość wyryła w mojej pamięci zbyt duże piętno, by od tak o tym zapomnieć.

Dlatego siedzę na kanapie z paczką chipsów i oglądam Spongeboba jak na dorosłą osobę przystało. Bez względu na wiek, są takie kreskówki, które będę oglądać cały czas.

Za jakąś godzinę mają się pojawić Jai, Ariana, James, Daniel i Elizabeth, więc próbuję doprowadzić do porządku chociaż siebie i wyskakuję z piżamy, która ostatnimi czasy stała się moim ulubionym strojem. Ciuchy rzucam niedbale na łóżko i w samej bieliźnie przeszukuję szafkę w nadziei znalezienia jakichś czarnych legginsów i czystej koszuli w kratę. Mam niedobór w garderobie, ponieważ straszny ze mnie leń i z każdym kolejnym dniem odkładam zrobienie prania. Chyba dzisiaj będę musiała się za to wziąć, w przeciwnym razie za kilka dni nie będę miała się w co ubrać. 

Schodzę na dół „zwabiona” dźwiękiem dzwonka, wpuszczam przyjaciół, którzy od razu zajmują miejsca na dwóch kanapach w salonie. Chyba uwielbiają to pomieszczenie bardziej ode mnie. 

- Jak się dziś czujesz? – James patrzy na mnie z troską i przygląda się jeszcze lekko opuchniętemu policzkowi.

- Całkiem dobrze, ale mam nadzieję, że do poniedziałku nie będzie już zbyt wiele widać. – Wzdycham ciężko. – Luke coś mówił? – Zwracam się do Jai’a.

- Nadal nic, wychodzi z pokoju tylko po to, żeby coś zjeść. Poza tym to u niego normalne, zawsze tak było. – Patrzy na mnie trochę zakłopotany. – Mam nadzieję, że zbierze się chociaż na tyle, żeby cię przeprosić. 

Chłopak trochę się denerwuje na brata, ale Ariana od razu go uspokaja, a do mnie się uśmiecha. Jest taką ciepłą i miłą osóbką, że nie sposób jej nie lubić.

Daniel i James dorwali się do konsoli, więc siadam na fotelu i przyglądam się ich grze. Po kilku minutach zaczynają się kłócić i na tym kończy się ich rywalizacja. 

- Annabelle, może jednak gdzieś wyjdziemy? – Daniel znudzony podrzuca pilotem od telewizora.

- Gdzie? – Z chęcią bym poszła, ale z drugiej strony… Zresztą co ja się będę przejmować innymi, to mój problem, nie ich.

- Może chodźmy wszyscy do kina. – Daniel wygląda jakby wpadł na najwspanialszy pomysł na świecie i prawie widzę, jak chwali się w duchu. „Tak, Daniel. Jesteś geniuszem.” 

Po dłuższym zastanowieniu postanawiam przystać na tę propozycję i udaję się do góry po kilka rzeczy, a znajomi czekają przy drzwiach. Biorę trochę gotówki i chyba jestem gotowa, ale na wszelki wypadek wchodzę jeszcze do łazienki i poprawiam makijaż, żeby za bardzo nie pokazywać gamy kolorów, która aktualnie znajduje się na moim policzku i tuż pod okiem.

Wychodzi na to, że zawsze obrywa moja buzia, nie wiem co z nią nie tak. Jeżeli chcą mi uświadomić, że jestem brzydka i powinnam coś z nią zrobić, mogą to po prostu powiedzieć. Oho, Annabelle, humor ci wraca, to dobry znak. 

Na szczęście moi przyjaciele przyjechali na dwa samochody, jadę z Jai’em i Arianą, ponieważ przyjaciółka mnie o to poprosiła. Siedzimy z tyłu i ciągle rozmawiamy mając nadzieję, że nie przeszkadza to naszemu kierowcy. Najwidoczniej nie, bo nie ma do nas żadnych pretensji, a nawet jakby miał, pewnie nie przestałybyśmy gadać. 

Daniel znowu poczuł się geniuszem i oczywiście stoi teraz już piętnaście minut i wybiera jakiś film. W końcu szczęśliwy wraca do nas z biletami. Okazuje się, że wybieramy się na horror. To dobrze, lubię takie klimaty i śmiem myśleć, że Daniel liczy na to, iż będę się bała, nie ma mowy, kolego. Niech no tylko spróbuje się do mnie zbliżyć, to wybiję mu to z głowy kolejny raz. 

Wchodzimy na salę i zajmujemy swoje miejsca, siadam koło Ari, a koło mnie oczywiście Skip. Nie komentuję tego, bo film się jeszcze nie zaczął i nie chcę psuć popołudnia moim przyjaciołom.  Film się właśnie zaczyna, więc w sali jest ciemno, jak nie powiem gdzie.

Wiem, że Ariana i Jai się obściskują i trochę głupio mi tak koło nich siedzieć. Wlepiam wzrok w ekran i próbuję nie zwracać na nich uwagi. Chociaż nie jest to najłatwiejsze zadanie. Są szczęśliwi, mogą spróbować być razem, bo nigdzie się nie wybierają. Gdybym ja chciała się z kimś związać… wolałabym nie, bo w każdej chwili mogę zniknąć, a to nie byłoby miłe ani dla mnie ani dla chłopaka, którego nawet nie mam i zakładam, że nie będę miała w najbliższej przyszłości. 

Jak na razie film się jeszcze dobrze nie zaczął, a Daniel już próbuje mnie objąć. Strącam jego rękę z mojego ramienia i próbuję się nie denerwować. Po kilkunastu minutach spokoju Skip znowu ponawia swoją wcześniejszą próbę, a ja robię to samo z jego ręką. 

Połowa filmu i już szykuję się na jakąś straszną scenę, ponieważ takie lubię najbardziej, kiedy Daniel łapie mnie za rękę. Czy ten chłopak nie rozumie słowa „nie”? Wyrywam się z jego uścisku i wściekła wychodzę z sali. 

Drzwi zamykają się za mną z hukiem, nie przejmuję się tym, rozglądam się po korytarzu i zauważam Luke’a z jakimiś dwoma dziewczynami, a ponoć prawie wcale nie wychodzi z pokoju, chyba postanowił od tego odpocząć. Opuszczam głowę i chowam twarz za włosami, by mnie od razu nie rozpoznał. 

Kiedy jego koleżanki odchodzą, z powrotem na niego spoglądam, on też na mnie patrzy i nie wydaje się być zadowolony. Bez jakiegokolwiek zastanowienia podchodzę do chłopaka. 

- Masz mi coś do powiedzenia? – Patrzę mu prosto w oczy i stoję na tyle blisko, by mógł przyjrzeć się moim siniakom, a raczej ich pozostałościom.

Brooks odwraca się na chwilę, po czym jak oparzony obraca mnie do siebie plecami i pcha za najbliższą ścianę.

- Poczekaj tutaj. – Jest dziwnie spięty, ale widzę, że nie jest na mnie wściekły, więc o co chodzi? 

Nastroje zmieniają mu się częściej niż kobiecie przechodzącej menopauzę. Odchodzę jeszcze kawałek i chowam się za filarem, bo stamtąd mam o wiele lepszy widok. 

Brooks podchodzi do jakichś trzech podejrzanych typów, po chwili orientuję się, że to ci sami kolesie, którzy mnie napadli jakiś czas temu. 

Nie wiem co z nimi uzgadnia, ale widzę, że daje im jakieś pieniądze. Co jest kurde nie tak z tym chłopakiem? Podchodzę trochę bliżej, żeby móc coś usłyszeć. Jedyne co udaje mi się wychwycić z takiej odległości to: „Gdzie masz swoją śliczną koleżankę, Brooks? Stęskniłem się za nią.” Nie słyszę odpowiedzi Luke’a, ale widzę, że jest zdenerwowany, wręcz wściekły.  I znowu znienawidzony przeze mnie typ. „Ona jeszcze będzie moja, zapamiętaj to. Lepiej dobrze jej pilnuj.” 

Słucham?! Czy ja się przesłyszałam? Nie ma mowy, do jasnej cholery!

Odchodzę i siadam na małej ławeczce przed kinem. Mam w nosie wszystkich, którzy zachodzą w głowie co się ze mną stało. Sama próbuję się dowiedzieć, co tak naprawdę zaszło kilka minut temu. Prawdopodobnie zachowanie Luke’a nie jest jego jedynym problemem i to mnie najbardziej niepokoi. Po kilkunastu minutach z kina wychodzą podejrzani faceci, więc szybko się odwracam, żeby przypadkiem mnie nie rozpoznali. Udało się, nawet nie spojrzeli w moją stronę. Oddycham z ulgą, bo naprawdę nie chciałabym się ponownie znaleźć w ich rękach. A raczej w łapskach ich szefa, nie chcę czuć na sobie nawet jego wzroku. 

Cały czas jestem zszokowana jak nigdy wcześniej, co tu się do diabła dzieje? Mam wielka nadzieję, że nie chodziło o mnie, mam nadzieję, że Luke ma mnóstwo koleżanek, które oni też znali. Ktoś zajmuje koło mnie miejsce i wyrywa mnie tym samym z zamyślenia. Podskakuję spłoszona, ale w porę orientuję się, że to tylko Luke. 

- Możemy kontynuować naszą rozmowę.

- Czekam. – Krzyżuję ręce na piersi i patrzę na niego wyczekująco.

- Na co? – Zastanawia się przez chwilę, a potem widzę w jego oczach, że się domyślił. – Chcesz, żebym cię przeprosił.

- Brawo Sherlocku. – Nie odpuszczę mu tego, a jak już mnie przeprosi, to wypytam go o tych typów.

- Nie wiem, czy to słowo jak na ten moment przejdzie przez moje usta, ale.. – Zakłada mi włosy za ucho, żeby zobaczyć resztki siniaków na moim policzku. Patrzy na nie przez krótką chwilę, a potem po namyśle, daje mi delikatnego całusa w policzek. Czuję jego zimny kolczyk na skórze i lekko się wzdrygam, chociaż nie powiem, to całkiem przyjemne uczucie.

Zamieram, czas się na chwilę zatrzymuje. Co się właściwie dzieje, halo!

- Myślę, że tyle wystarczy, bo na razie nie stać mnie na nic więcej. – Mówiąc to odchodzi i nie zdążam go już zatrzymać…

Wystarczyłoby mi klepnięcie po ramieniu czy coś, ale on musiał… Boże, dlaczego oni mi to robią, co jest z nimi wszystkimi nie tak? Najpierw Daniel, teraz Luke. 

Jestem w szoku, ponieważ nigdy nie spodziewałam się czegoś takiego po Brooskie.

Nie mam pojęcia co o tym wszystkim myśleć. Siedzę w tym samym miejscu, kiedy w końcu dołączają do mnie przyjaciele. Daniel wie dlaczego wyszłam, ale reszta nie ma o tym zielonego pojęcia, chyba że im powiedział, w co szczerze wątpię. 

- Widziałam twojego brata. – Mówię jak w transie i nawet nie patrzę na Jai’a i całą resztę.

- Rozmawiałaś z nim? Przeprosił cię? – Chłopak jest bardzo ciekawski i zaczyna wypytywać, mogłam nie zaczynać tematu, ale przecież ze wszystkiego da się wybrnąć.

- Tak jakby. – Uśmiecham się lekko, by nie budzić żadnych podejrzeń…

 **********

Cześć ludzie! Mam nadzieję, że wam się spodoba, co prawda nie jest długi, jak na mnie jest przerażająco krótki, ale czasem tak bywa, chciałam dopisać coś jeszcze, ale stanęłam w miejscu, więc dodaję to co mam, żebyście dłużej nie czekały. Liczę na jakieś szczere opinie. Przy ostatnich kilka razy się uśmiechnęłam, a najwięcej przy najdłuższym komentarzu, za który bardzo dziękuję! Postaram się jak najszybciej napisać kolejny rozdział i tak już do końca opowiadania. Mam nadzieję, że nie wypadnie mi jakiś wyjazd... znowu. Do zobaczenia, liczę na was! x